«هرگز شک نکنید که گروه کوچکی از شهروندان متفکر و فداکار می توانند دنیا را تغییر دهند.در واقع، این تنها موردی است که آنجا وجود دارد.»
ماموریت Cureus تغییر مدل قدیمی انتشارات پزشکی است که در آن ارائه تحقیقات می تواند گران، پیچیده و زمان بر باشد.
پلاسمای غنی از پلاکت / prp، بازسازی بافت، فعال سازی پلاکت، درمان تکثیر گلوکز، پلاکت، درمان پرولیفراتیو
این مقاله را به این صورت ذکر کنید: هریسون تی، بولر جی، ریوز کی، و همکاران.(17 مه 2022) تأثیر گلوکز بر تعداد و حجم پلاکت: پیامدهایی برای پزشکی احیا کننده.Cure 14(5): e25081.doi:10.7759/cureus.25081
پلاسمای غنی از پلاکت (PRP) و محلول های گلوکز هیپرتونیک معمولاً برای تزریق در پزشکی بازساختی، گاهی اوقات با هم استفاده می شود.اثر گلوکز هیپرتونیک بر لیز و فعال شدن پلاکت قبلا گزارش نشده است.ما اثر افزایش غلظت گلوکز را بر تعداد پلاکت‌ها و گلبول‌های قرمز، و همچنین حجم سلول‌ها در PRP و خون کامل (WB) آزمایش کردیم.کاهش نسبی سریع در تعداد پلاکت ها با تمام مخلوط های گلوکز مخلوط با PRP یا خون کامل، مطابق با لیز جزئی رخ داد. پس از دقیقه اول، شمارش پلاکت‌ها ثابت ماند که نشان‌دهنده تطبیق سریع پلاکت‌های باقی‌مانده تا هیپرتونیکی شدید (بیش از 2000 mOsm) است. پس از دقیقه اول، شمارش پلاکت‌ها ثابت ماند که نشان‌دهنده تطبیق سریع پلاکت‌های باقی‌مانده تا هیپرتونیکی شدید (بیش از 2000 mOsm) است. بعد از اولین مینوتы کامپوزیت تروموسیتوف باقی می ماند، ثابت می شود، که در این حالت تروموسیتوف تا 2000 mOsm افزایش می یابد. پس از دقیقه اول، تعداد پلاکت‌ها ثابت ماند، که نشان‌دهنده تطبیق سریع پلاکت‌های باقی‌مانده تا هیپرتونیکی شدید (بیش از 2000 mOsm) است.第一分钟后，血小板计数保持稳定，表明残余血小板迅速适应极端Om 200m2000 mOsm）高渗状态. بعد از اولین مینуты тромбوسیتوف باقی می ماند، ثابت است، که نشان می دهد быструю адаптацию остаточных тромбоцитов к экстримальному (> 2000 میلی گرم) پس از دقیقه اول، تعداد پلاکت‌ها ثابت ماند که نشان‌دهنده سازگاری سریع پلاکت‌های باقی‌مانده با حالت هیپراسمولار شدید (بیش از 2000 mOsm) است.غلظت گلوکز 25٪ و بالاتر منجر به افزایش قابل توجهی در حجم متوسط ​​پلاکت (MPV) شد که نشان دهنده مرحله اولیه فعال شدن پلاکت است.مطالعات بیشتری برای تعیین اینکه آیا لیز یا فعال شدن پلاکت اتفاق می‌افتد و اینکه آیا تزریق گلوکز هیپرتونیک به تنهایی یا همراه با PRP ممکن است مزایای بالینی بیشتری ایجاد کند، مورد نیاز است.
در دهه 1950 جراح آمریکایی جرج هکت کشف کرد که می تواند درد مفاصل و کمر را در بسیاری از بیماران با تزریق یک محلول تکثیر کننده به تاندون ها و رباط ها برای همیشه تسکین دهد.آزمایش‌های او روی خرگوش‌ها نشان داد که این درمان که او آن را درمان پرولیفراتیو می‌نامد، باعث بزرگ شدن و تقویت تاندون‌ها می‌شود.مطالعات بافت شناسی تایید کرده اند که کلاژن جدید در طی این فرآیند تولید می شود [1].
در طول چند دهه اول، بسیاری از راه حل های توزیع مختلف امتحان شد.در دهه 1990، اکثر پزشکان غلظت بالای گلوکز را ایمن ترین و مؤثرترین روش می دانستند.با این حال، مکانیسم عمل نامشخص است.
مطالعات بالینی کمی در قرن بیستم پس از کار هاکت انجام شد.با این حال، در دهه 2000 علاقه مجددی به وجود آمد و چندین کارآزمایی بالینی موفقیت آمیز درمان پرولیفراتیو برای درمان کمردرد [2]، استئوآرتریت زانو [3] و اپی کندیلیت جانبی [4] تکمیل شد.
بازسازی بافت نیازمند مشارکت سلول های بنیادی است.بنابراین، غلظت بالای گلوکز باید به نحوی باعث مهاجرت، تکثیر و تمایز سلول های بنیادی شود.ما فرض می‌کنیم که پلاکت‌ها ممکن است به عنوان پیام‌رسان عمل کنند و غلظت بالای گلوکز ممکن است باعث شود پلاکت‌ها سیتوکین‌ها و فاکتورهای رشد را آزاد کنند و در نتیجه فرآیندهای بازسازی، به‌ویژه مهاجرت سلول‌های بنیادی به مناطق با غلظت گلوکز بالا را ارتقا دهند.
فعال شدن پلاکت همیشه مقدم بر افزایش کلسیم داخل سلولی است [5].لیو و همکاراندر سال 2008 نشان داد که سطوح بالای گلوکز باعث افزایش فعالیت کانال‌های متعارف بالقوه گیرنده گذرا نوع 6 (TRPC6) در غشای پلاسمایی می‌شود که منجر به هجوم یون‌های کلسیم به پلاکت‌ها می‌شود [6].مطالعه دیگری نشان داد که قرار گرفتن ناحیه حاشیه ای میکروتوبول با یون های کلسیم باعث شل شدن، انبساط و تغییر شکل ناحیه حاشیه ای می شود که به نوبه خود باعث تغییر شکل از دیسک به کروی و در نتیجه حجم متوسط ​​پلاکت (MPV) می شود [7].
فرضیه ما در این مطالعه این است که قرار گرفتن پلاکت ها در معرض غلظت های بالای گلوکز بر ناحیه حاشیه ای میکروتوبول و محیط داخل سلولی تأثیر می گذارد و منجر به افزایش MPV می شود.
همه شرکت کنندگان پس از توضیح جزئیات مطالعه و قبل از دریافت نمونه، فرم رضایت آگاهانه را امضا کردند.در این مطالعه فقط از نمونه‌های PRP با هماتوکریت بیشتر از 2% استفاده شد تا بتوان تعداد گلبول‌های قرمز و میانگین حجم گلبول‌های قرمز خون (MCV) را برای مقایسه لحاظ کرد.
این مطالعه در چهار مرحله انجام شد که فاز اول PRP و فازهای باقی مانده خون کامل بود (جدول 1).همانطور که قبلا توضیح داده شد [8]، تمام نیروهای گریز از مرکز نسبی (RCF، g-force) از نقطه میانی (Rmid، بر حسب سانتی متر) ستون خون در سرنگ گریز از مرکز محاسبه شد.ما استفاده از MPV را به‌عنوان نشانگر حساسیت پلاکتی و تعداد پلاکت‌ها به‌عنوان شاخص لیز بالقوه پلاکت‌ها انتخاب کردیم، که هر دوی این موارد را می‌توان به راحتی در آنالایزرهای هماتولوژی استاندارد اندازه‌گیری کرد.
در مرحله اول، 47 داوطلب نمونه خون اهدا کردند - یک لوله اتیلن دی آمین تتراستیک اسید (EDTA) و یک نمونه خون کامل PRP (ضد انعقاد با سیترات سدیم (NaCl، 3٪) (جدول 1).راکر را بلافاصله در لوله قرار دهید.شمارش کامل خون (CBC) بر روی نمونه‌های EDTA در سه تکرار انجام شد و نمونه‌های NaCl در سه تکرار برای آنالیز CBC آنالیز شدند و سپس PRP با روش‌های مختلفی که در بالا توضیح داده شد، تهیه شد [8].تمام نمونه های PRP با سانتریفیوژ در 900-1000 گرم تهیه شدند.هر نمونه PRP را روی یک میکسر ورتکس به مدت 5 تا 10 ثانیه مخلوط کنید، سپس پنج مقدار 0.5 میلی لیتری را به لوله ها تقسیم کنید.
برای ارزیابی اثر قرار گرفتن در معرض پلاکت بر افزایش غلظت گلوکز، مقادیر مساوی (0.5 میلی‌لیتر) 0، 5، 12.5، 25 درصد و 50 درصد گلوکز موجود در آب با نمونه‌های پلاکتی مخلوط شد تا 0، 2.5 درصد، 6.25، 12.5 درصد و مخلوط گلوکز 12.5 درصد بر روی یک مخلوط گلوکز آزمایش شود.TAC هر مخلوط پس از 15 دقیقه در سه تکرار تجزیه و تحلیل شد.تعداد پلاکت (PLT)، تعداد RBC، MCV و MPV برای هر لوله به طور متوسط ​​​​و میانگین تعداد پلاکت، تعداد RBC، MCV و MPV برای همه نمونه های PRP محاسبه شد.
پس از تکمیل مرحله اول جمع‌آوری داده‌ها، پس از افزودن D50W متوجه افزایش قابل توجهی در حجم پلاکت در پلاکت‌های PRP شدیم.پلاکت های PRP لزوماً نشان دهنده تمام پلاکت های خون نیستند و محیط PRP با محیط WB متفاوت است.بنابراین، تصمیم گرفتیم مرحله دوم آزمایش اثر افزودن D50W به خون کامل را انجام دهیم.
برای دور دوم، بر اساس نتایج سری اول، اندازه نمونه 30 را انتخاب کردیم، همانطور که در بخش تجزیه و تحلیل توضیح داده شد.در این مجموعه 20 داوطلب نمونه خون اهدا کردند (جدول 1).خون کامل (1.8 میلی لیتر) به یک سرنگ 3 میلی لیتری کشیده شد و با 0.2 میلی لیتر NaCl 40 درصد ضد انعقاد شد.سرنگ خون کامل به مدت پنج ثانیه با میکسر گردابی مخلوط شد و CBC در سه تکرار مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.پس از تجزیه و تحلیل، خون ضد انعقاد به 2 میلی‌لیتر گلوکز 50 درصد در سرنگ 5 میلی‌لیتری اضافه شد (غلظت نهایی گلوکز تقریباً 25 درصد (D25) بود و به مدت 30 دقیقه در شیک تیوب قرار گرفت. پس از 30 دقیقه، D25/CBC در سرنگ‌های WB در سه بار آنالیز شد. تعداد T، RBC، MCV و MPV برای هر نمونه قبل و بعد از افزودن گلوکز محاسبه شد.
از آنجایی که پلاکت ها در خون کامل معمولاً در طول درمان با گلوکز پرولیفراتیو به دلیل تزریق کم تهاجمی در معرض گلوکز هیپرتونیک قرار می گیرند و ترکیب PRP با گلوکز هیپرتونیک درست قبل از تزریق معمول نیست، تصمیم گرفتیم گلوکز هیپرتونیک را در ترکیب با WB در بخش 1 مطالعه کنیم. مرحله سوم و چهارم.در هر مرحله، 20 داوطلب 7-8 میلی لیتر ACD-A (اسید حاوی تری سدیم سیترات (22.0 گرم در لیتر)، اسید سیتریک (8.0 گرم در لیتر) و گلوکز (24.5 گرم در لیتر)، محلول دکستروز سیترات) برای ضد انعقاد خون اهدا کردند (جدول 1).فقط مخلوط های گلوکز بیشتر از 12.5٪ برای تعیین درصد آستانه مرتبط با افزایش MPV استفاده شد.در مرحله سوم، 1 میلی لیتر خون در یک لوله آزمایش قرار می گیرد.سپس خون را روی یک میکسر گردابی به مدت 10 ثانیه با افزودن 1 میلی لیتر گلوکز 30 درصد، گلوکز 40 درصد یا 50 درصد گلوکز به لوله مخلوط کنید تا غلظت گلوکز نهایی به ترتیب 15، 20 و 25 درصد به دست آید.نمونه های گلوکز خون بلافاصله پس از اختلاط برای CBC آنالیز شدند و هر دو دقیقه به مدت 30 دقیقه تکرار شدند.
در طول اختلاط اولیه، افزودن گلوکز هیپرتونیک 1:1 و WB یا PRP پلاکت ها را به مدت چند ثانیه در معرض غلظت بالای 25 درصد قرار می دهد.در مرحله چهارم، برای ارزیابی اثر گلوکز هیپرتونیک با حداقل غلظت اولیه اولیه و آزمایش حد بالایی اثر گلوکز، فقط مقدار کمی خون به D25W یا D50W اضافه کردیم.1 میلی لیتر از D25W یا D50W را در یک لوله قرار دهید و 0.2 میلی لیتر WB را در حالی که نمونه را به مدت 10 ثانیه ورتکس می کنید، اضافه کنید.در این موارد، خون با غلظتی تقریباً 20 درصد بالاتر از غلظت نهایی، به جای 50 درصد بالاتر از غلظت نهایی مانند فاز 3، در معرض گلوکز قرار گرفت که منجر به غلظت نهایی گلوکز 20.8 درصد و 41.6 درصد شد.نمونه های مختلط در همان بازه زمانی مرحله 3 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
در اولین مرحله از هر سری رقت گلوکز، 30 نمونه گرفته شد که این حجم نمونه مناسب برای مطالعه مقدماتی بود [9].در پایان هر مرحله (از جمله مرحله اول)، کفایت حجم نمونه را با استفاده از فرمول مورد استفاده برای تعیین حجم نمونه مورد نیاز برای برآورد میانگین متغیر پیامد پیوسته در یک جامعه ارزیابی کنید.فرمول n = Z2 x SD2 /E2.در این معادله، Z امتیاز Z، SD انحراف معیار و E خطای مورد نظر است [10].آلفای ما 0.05 است که با مقدار Z 1.96 مطابقت دارد و انتظار خطای 5 (در درصد) را داریم.از این رو n = (1.962 x SD2)/52 را حل می کنیم.نتایج نشان داد که حجم نمونه مورد نیاز برای هر مرحله کوچکتر از تعداد واقعی جمع آوری شده است.
در طول دوره های 1، 3 و 4 با استفاده از بیش از یک غلظت گلوکز، اثر غلظت های مختلف گلوکز با مقایسه تغییر کسری بین زمان 0 و هر زمان بعدی (فاز 1 در 15 دقیقه، دوره 3 در 15 دقیقه) تجزیه و تحلیل شد.و چهار در 15 ثانیه، سپس هر دو دقیقه.) نرخ تغییر برای هر دوره زمانی با استفاده از آزمون U Mann-Whitney مقایسه شد زیرا داده ها از توزیع نرمال مطابق با آزمون نرمال بودن Shapiro-Wilk پیروی نمی کردند.از آنجایی که تجزیه و تحلیل 1 به 1 از چندین گروه (پنج) در مراحل اول، سوم و چهارم (در مجموع پنج گروه) انجام شد، یک تصحیح بونفرونی برای تنظیم مقدار آلفای مورد نظر روی 0.01 ≤ اما نه ≤0.05 انجام شد.
کاهش تعداد پلاکت‌ها با تمام غلظت‌های دکستروز هیپرتونیک و افزایش MPV در پلاکت‌های PRP در غلظت دکستروز بیش از 12.5٪: تعداد پلاکت‌های PRP از یک تا پنج برابر غلظت خون کامل در مقایسه با خون کامل اولیه افزایش یافت، که بر اساس روش متفاوت است (تصویر نشده است). کاهش تعداد پلاکت‌ها با تمام غلظت‌های دکستروز هیپرتونیک و افزایش MPV در پلاکت‌های PRP در غلظت دکستروز بیش از 12.5٪: تعداد پلاکت‌های PRP از یک به پنج برابر غلظت خون کامل در مقایسه با خون کامل اولیه افزایش یافت، که بر اساس روش متفاوت است (تصویر نشده است). 12.5%: 12.5%: کليه تروموسيتوف PRP در 1-5 روش با انحراف معيار کازانو). کاهش تعداد پلاکت در تمام غلظت‌های دکستروز هیپرتونیک و افزایش MPV در پلاکت‌های PRP در غلظت دکستروز بیش از 12.5 درصد: تعداد پلاکت‌های PRP بسته به روش (نشان داده نشده) 1-5 برابر نسبت به خون کامل اولیه افزایش یافت. ).12.5% ​​的葡萄糖浓度下，所有浓度的高渗葡萄糖降低血小板计数，PRP线全血相比，PRP 血小板计数从浓度的1 倍上升到5 倍，因方法而异（未描 در غلظت بیش از 12.5٪ گلوکز، غلظت بالای گلوکز شمارش خون را کاهش می دهد، MPV خون PRP افزایش می یابد: در مقایسه با 与基线全血، شمارش خون PRP از 1 تا 5 برابر غلظت افزایش می یابد (توضیح داده نشده است). با توجه به غلظت 12,5% در تمام تمرکزها ьной крови, в зависимости от روش (не описано ). در غلظت‌های گلوکز بیش از 12.5 درصد، تمام غلظت‌های گلوکز پرفشاری خون باعث کاهش تعداد پلاکت‌ها و افزایش MPV در پلاکت‌های PRP شد: تعداد پلاکت‌های PRP در مقایسه با غلظت‌های اولیه خون کامل بسته به روش، 1 تا 5 برابر افزایش یافت (همانطور که توضیح داده شد).شکل 1 نشان می دهد که تعداد پلاکت ها تقریباً 75٪ پس از رقیق شدن در آب و 20-30٪ پس از 15 دقیقه رقت با غلظت های مختلف گلوکز در مقایسه با PRP پایه و رقت 1:1 تنظیم شده برای حجم (1-k1 با اصلاح حجم) کاهش یافت.k -1 پرورش).1 پرورش).
تعداد سلول ها در هر رقت به عنوان کسری از تعداد اولیه قبل از رقت بیان می شود.
MPV در طول تولید PRP حداقل کاهش یافت، بدون تغییر بیشتر در غلظت رقت به 12.5٪ در آب یا گلوکز (شامل 25٪ مخلوط گلوکز PRP) و پس از رقیق شدن در محلول گلوکز 50٪ بیش از 20٪ افزایش یافت (شکل 2).).در مقابل، گلبول های قرمز در هیچ رقت دیگری به جز H2O تغییر قابل توجهی در حجم نشان ندادند.
میانگین حجم سلول ها در هر رقت به صورت درصدی از حجم اولیه قبل از رقیق سازی بیان می شود.
کاهش مشابه اما کمتر مشخص در تعداد پلاکت و افزایش CVR در سال قبل از میلاد در معرض 50٪ گلوکز (برای فرمولاسیون با 25٪ گلوکز) مشاهده شد.جدول 2 تعداد سلول ها و حجم سلول ها را در خون کامل رقیق شده در دکستروز 50% با داده های PRP فاز 1 رقیق شده در دکستروز 50% مقایسه می کند.تغییرات در تعداد RBC و RBC MCV مشهود نبودند و کانون توجه ما نبودند.
SD = انحراف استاندارد، MD = اختلاف میانگین بین گروه ها، SE = انحراف استاندارد میانگین تفاوت، RBC = گلبول های قرمز، PLT = پلاکت، PRP = پلاسمای غنی از پلاکت، WB = خون کامل
پس از افزودن D50W به WB، درصد کاهش پلاکت تنظیم شده با رقت 7.7% (73±310 در مقابل 96±286) در مقایسه با 17.8% برای رقت PRP در D50W (348±664 در مقابل 277±544) بود.MPV WB 16.8٪ (از 0.5 ± 10.1 به 0.6 ± 11.8) افزایش یافت، در حالی که MPV PRP 26٪ افزایش یافت (0.8 ± 9.2 در مقابل 0.7 ± 11.6). اگرچه میانگین تفاوت ها در کاهش تعداد پلاکت و افزایش MPV با PRP به طور قابل توجهی بیشتر بود، تغییرات در کاهش تعداد پلاکت ها در WB تقریباً معنی دار بود (73 ± 310 تا 96 ± 286 (-7.7%)؛ 0.06 = p) و افزایش MPV معنی دار بود (10.1 ± 0.5 ± 10.6 تا 10.8). اگرچه میانگین تفاوت ها در کاهش تعداد پلاکت و افزایش MPV با PRP به طور قابل توجهی بیشتر بود، تغییرات در کاهش تعداد پلاکت ها در WB تقریباً معنی دار بود (73 ± 310 تا 96 ± 286 (-7.7%)؛ 0.06 = p) و افزایش MPV معنی دار بود (10.1 ± 0.5 ± 10.6 تا 10.8).اگرچه میانگین تفاوت ها در کاهش تعداد پلاکت و افزایش CVR با PRP به طور قابل توجهی بیشتر بود، تغییرات در کاهش تعداد پلاکت ها در WB تقریباً معنی دار بود (73 ± 310 تا 96 ± 286 (7.7-٪؛ 0.06 = p).увеличение MPV было значительным (از 10,1 ± 0,5 تا 11,8 ± 0,6 (+16,8) p <0,001). افزایش MPV معنی دار بود (از 0.5 ± 10.1 به 0.6 ± 11.8 (16.8 ± 0.001 P <).尽管 PRP几乎是显着的（310 ± 73 至 286 ± 96 (-7.7%)；p = 0.06）和MPV 的增加是显着的（是显着的（1.8±1.8 ± 1.8 p. 001).尽管 PRP的 几乎 是 显着 的 （（（310 ± 73 至 286 ± 96 (-7.7%) ； p = 0.06）和MPV 的增加戝1 的增加戞1 ± 0.0. 0.6 ± (+16.8) p <.001）.تغییر در کاهش تعداد پلاکت در WB تقریباً معنی‌دار بود (از 73 ± 310 به 96 ± 286 (7.7-%)؛ 0.06 = p، اگرچه PRP تفاوت‌های معنی‌داری در کاهش تعداد پلاکت و افزایش MPV داشت.و افزایش MPV قابل توجه بود.(از 0,5 ± 10,1 تا 0,6 ± 11,8 (+16,8) р < 0,001). (از 0.5 ± 10.1 تا 0.6 ± 11.8 (+16.8) p <0.001).
غلظت نهایی 20٪ گلوکز برای مشاهده تغییر قابل توجهی در MPV مورد نیاز بود، اما تغییر MPV در غلظت نهایی 25٪ بارزتر بود.از دست دادن پلاکت پس از کاهش اولیه تثبیت شد.ما به کاهش شدید اولیه در CVR اشاره کردیم، با این حال، CVR به سرعت در غلظت نهایی گلوکز 25٪ بازسازی شد، که به طور قابل توجهی بالاتر از سطوح CVR مشاهده شده در غلظت های نهایی گلوکز 20٪ و 15٪ بود (شکل 3 و در سمت چپ جدول 3؛ جعبه های سایه دار).مقادیر p ≤ آلفا را با تصحیح بونفرونی 0.01 نشان می دهد.همچنین کاهش شدید اولیه در تعداد PLT وجود داشت که در فاز اولیه 0-15 ثانیه مشاهده شد و سپس ثابت ماند (از 15 ثانیه تا 30 دقیقه، سمت چپ جدول 4).
افزودن غلظت‌های مختلف گلوکز به خون کامل منجر به کاهش سریع اولیه MPV و به دنبال آن بهبود وابسته به غلظت بیش از 20 درصد شد.افسانه غلظت گلوکز را پس از رقیق شدن نشان می دهد.D15، D20 و D25 در رقت 1:1 انجام شد.D21 و D41 در رقت 1:5 انجام شد.
جدول 4 تغییر در تعداد پلاکت ها را هنگام رقیق شدن در گلوکز هیپرتونیک نشان می دهد.ما یک رابطه وابسته به دوز را بین افت فوری اعداد PLT در رقت 1:1 و در رقت 1:5 مشاهده کردیم.با مقایسه رقت‌های 1:1 به عنوان یک گروه با رقت‌های 1:5، گروه 1:1 کاهش فوری تعداد پلاکت‌ها را کمتر از گروه 1:5 48000±66 (23%) در مقابل 69000±99 (37%) داشتند.، p = 0.014) در گروه 1:5.پس از افت اولیه در اولین نقطه اندازه گیری، شمارش پلاکت ها به عنوان درصد گلوکز تثبیت شده است (شکل 4).
هنگامی که خون کامل به نسبت 1:1 به گلوکز اضافه می شود، تعداد پلاکت ها حدود 25٪ کاهش می یابد.با این حال، هنگامی که خون کامل به نسبت 1:5 اضافه شد، کاهش بسیار بیشتر بود - حدود 50٪.
41٪ گلوکز MPV را سریعتر و به طور چشمگیری از 25٪ یا 21٪ افزایش می دهد.نتایج MPV در شکل 3 نشان داده شده است. در تمام رقت های دیگر، هیچ کاهش اولیه فوری در MPV پس از افزودن 50 درصد گلوکز مشاهده نشد.هنگام استفاده از 25% گلوکز (غلظت گلوکز 20.8% در رقت نهایی)، تغییر MPV با تغییر در 20% گلوکز در رقت 1:1 قابل مقایسه بود (شکل 3).اگرچه تغییرات MPV در ابتدا در غلظت مخلوط 41% بیشتر از 25% بود، تفاوت MPV بین 41% و 25% پس از 16 دقیقه دیگر معنی دار نبود (جدول 3، سمت راست).همچنین جالب است که 25٪ گلوکز MPV را به طور موثرتری از 20.8٪ افزایش می دهد.
این مطالعه آزمایشگاهی تا حدی فرضیه ما را تایید کرد. لیز نسبی پلاکت‌ها توسط مخلوط دکستروز، تطبیق سریع پلاکت‌ها تا هیپرتونیکی شدید، و افزایش قابل‌توجه MPV در پاسخ به غلظت بیش از 25 درصد دکستروز هیپرتونیک را نشان داد. لیز نسبی پلاکت‌ها توسط مخلوط دکستروز، تطبیق سریع پلاکت‌ها تا هیپرتونیکی شدید، و افزایش قابل‌توجه MPV در پاسخ به غلظت بیش از 25 درصد دکستروز هیپرتونیک را نشان داد. On pokasal potencialьnый частичный лизис тромбоцитов примесью декстрозы, быструю аккомодацию тромбоцитов до экстрамального хипертонуса и значительное повышение MPV در ответ на 5 درصد 5 درصد >. لیز نسبی پلاکت با دکستروز، تطبیق سریع پلاکت تا هیپرتونیکی شدید و افزایش قابل توجهی در MPV در پاسخ به سطوح دکستروز هیپرتونیک بیش از 25 درصد را نشان داد.它显示出通过葡萄糖混合物潜在的部分血小板溶解，血小板快速适应櫿快速适应极> % 浓度的高渗葡萄糖时MPV 显着上升。它 显示 出 通过 葡萄糖 潜在 的 部分 血小板 溶解 血小板 快速 适庯 极的应> 25% 浓度 高渗 葡萄糖 时 时 mpv 显着。。。。。 On poказывает потенциальный частичный лизис thrombocitov با glucozoy، bыstruyu adaptaciyu trombocitov к эkstremalьnomu gipertonusu و معنی دار بودن MPV در پاسخ به concentraciyu gl25%. لیز جزئی پلاکت با مخلوط گلوکز، انطباق سریع پلاکت به هیپرتونیکی شدید، و افزایش قابل توجهی در MPV در پاسخ به گلوکز هیپرتونیک بیش از 25٪ را نشان می دهد.افزایش اولیه در 41.6% قرار گرفتن در معرض گلوکز حداکثر بود، اما افزایش MPV تقریباً 20 دقیقه پس از قرار گرفتن در معرض به 25% قرار گرفتن در معرض گلوکز نزدیک شد.
غلظت پلاکت ها تحت تأثیر گلوکز است.ما متوجه شدیم که مقدار PLT در تمام رقت های گلوکز کاهش می یابد.کاهش شدید تعداد پلاکت ها در رقت های H2O (0%) سری PRP ممکن است با لیز اسمزی همراه باشد.متناوبا، این می تواند یک مصنوع ناشی از جمع شدن پلاکت باشد، اما این برخلاف عدم تغییر MPV در این رقت است.این یافته به این معنی است که برخی از پلاکت ها به هیپواسمولاریته بسیار حساس هستند.
در تمام رقت‌های 1:1 گلوکز، مقدار PLT 20-30٪ کاهش می‌یابد، حتی با D5W (هیپوتونیک در 252 mOsm)، که ممکن است نشان دهنده یک اثر غیر اسمزی خاص گلوکز باشد، زیرا هر دو PLT و MPV با افزایش سه برابری غلظت بدون تغییر باقی مانده‌اند.گلوکزاز D5W تا D25W.در واقع، غلظت PLT تمایل به افزایش کمی با افزایش اسمولاریته داشت.
کاهش PLT بین رقت های 1:1 و 1:5 به این معنی است که اثر انحلال به غلظت اولیه و نهایی گلوکز بستگی دارد.اگر فقط به غلظت اولیه بستگی داشت، می توان انتظار داشت که تفاوتی در کاهش PLT بین غلظت های 1:1 مشاهده شود.اما ما این کار را نمی کنیم.اگر اثر لیز فقط به غلظت نهایی گلوکز بستگی داشته باشد، آنگاه تفاوت زیادی بین رقت 20% 1:1 و رقت 20.8% 1:5 انتظار نداریم.و با این حال ما آن را انجام دادیم.
اگر از دست دادن پلاکت به دلیل لیز پلاکتی رخ دهد، لیزات جزئی تشکیل می شود و پس از آن سیتوکین ها و فاکتورهای رشد در محیط خارج سلولی آزاد می شوند.چندین مطالعه نشان داده اند که لیزات پلاکتی تقریباً به اندازه PRP به عنوان یک محلول تکثیر مؤثر است [11].نشان داده شده است که PRP خود یک راه حل موثر برای درمان تکثیر است [12-14].
پلاکت های غیرفعال به شکل یک دیسک تقویت شده با چندین ساختار داخلی در گردش هستند.در طول فعال شدن، شکل کروی یا آمیب بیشتری به خود می گیرند و در نتیجه حجم آن افزایش می یابد.افزایش حجم نیاز به افزایش سطح دارد که نتیجه اکستروژن سیستم لوله باز (OCS) و افزودن گرانول های اگزوسیتی به غشاء است.باید مشخص شود که آیا افزایش MPV ناشی از گلوکز هیپرتونیک شامل یکی از این مکانیسم ها می شود یا هر دو، اما اگر دومی باشد، افزایش MPV نشان دهنده دگرانولاسیون است.
این مطالعه نشان داد که قرار گرفتن در معرض غلظت های بالای گلوکز روی PRP یا پلاکت های خون کامل منجر به افزایش MPV در عرض 15 دقیقه با غلظت گلوکز به ترتیب 25% و 41.6% می شود.
افزایش MPV پلاکتی ممکن است به دلیل گشاد شدن گره های میکروتوبول اطراف در پاسخ به هجوم کلسیم باشد.لیو و همکاراننشان داده شده است که گلوکز هجوم کلسیم را از طریق کانال TRPC6 پلاکتی واسطه می کند [6].فرضیه ما این است که گلوکز باعث شل شدن گره‌های میکروتوبول می‌شود و منجر به افزایش حساسیت و/یا فعال‌سازی MPV و پلاکت‌ها می‌شود.با این حال، با قضاوت بر اساس نتایج ما، این تنها بخشی از داستان است.در آزمایشات ما، هیچ غلظتی کمتر از D25W منجر به افزایش MPV نشد.با توجه به اینکه ما قرار گرفتن در معرض غلظت گلوکز بین 12.5٪ و 25٪ را آزمایش نکرده ایم، نتایج فاز 1 ما نشان می دهد که ممکن است آستانه ای در این محدوده از غلظت گلوکز وجود داشته باشد که منجر به افزایش MPV شود.آزمایشات بیشتر در مراحل 3 و 4 نشان داد که به نظر می رسد 20-25٪ گلوکز آستانه برای این باشد، اما هنوز مشخص نیست که چرا.
ما همچنین کاهش ~ 9٪ در MPV پس از سانتریفیوژ مشاهده کردیم.مشخص نیست که آیا این کاهش MPV به دلیل پلاکت های بزرگتر و متراکم تر است که در لایه RBC سانتریفیوژ به دام افتاده اند یا خیر.این مشاهدات ممکن است برای پزشکان مهم باشد زیرا ممکن است به این معنا باشد که پلاکت‌های PRP زیرمجموعه‌ای کوچک‌تر و متراکم‌تر از پلاکت‌های WB هستند.
در مطالعه قبلی، ما نشان دادیم که تهیه PRP با روش‌های دستی ارزان است [8].اگر گلوکز پلاکت‌های بافتی یا PRP را حساس کند و آنها را مستعد فعال‌سازی کند، یا اگر PRP با خاصیت لیزات جزئی تولید شود، ممکن است بازسازی را افزایش داده و نیاز به درمان را کاهش دهد.بنابراین، ترکیب PRP و گلوکز بسیار غلیظ ممکن است مقرون به صرفه تر از PRP یا گلوکز به تنهایی باشد.
مطالعه ما چند کاستی دارد.ابتدا از PRP به دست آمده از چندین روش مختلف استفاده می کنیم.این می تواند منجر به نتایج متناقضی شود.دوم، ما قادر به انجام یک تجزیه و تحلیل بیوشیمیایی از هیچ یک از نمونه های خود برای تعیین دقیق تر اینکه آیا فعال شدن پلاکت رخ داده است یا خیر.ما می‌خواهیم P-selectin، فاکتور پلاکت 4، تجمع پلاکت‌های مونوسیتی، یا سایر نشانگرهای فعال‌سازی پلاکتی را اندازه‌گیری کنیم تا درجه یا حضور گرانول‌زدایی آلفا را درک کنیم، اما این خارج از محدوده این مطالعه است.سوم، ما نتوانستیم با میکروسکوپ الکترونی یا روش‌های دیگر تأیید کنیم که افزایش MPV در پلاکت‌های در معرض گلوکز به دلیل تأثیر بر درهم‌رفتگی میکروتوبول‌ها است.
مخلوط WB یا PRP با 25٪ گلوکز MPV را افزایش داد، که نشان دهنده شروع فعال شدن پلاکت است، اگرچه این مطالعه پیشرفت تجمع یا دگرانولاسیون را نشان نداد.مخلوط گلوکز هیپرتونیک منجر به از دست دادن پلاکت شد که احتمالاً نشان دهنده یک اثر لیتیک است.فعال شدن جزئی یا لیز پلاکت ها می تواند باعث بازسازی بافت پس از تزریق پلاکت شود.مشخص نیست که این تغییرات ممکن است منجر به چه پیامدهای بالینی شود.مطالعات بیشتر اندازه‌گیری‌های دقیق‌تری از فعال‌سازی یا لیز را نشان داده‌اند و اثرات بالینی مختلف مخلوط‌های گلوکز هیپرتونیک با WB یا PRP را ارزیابی کرده‌اند.
درمان پرولیفراتیو گلوکز یک درمان ترمیمی ساده و ارزان است که به سرعت در حال گسترش است و از تحقیقات بالینی حمایت می کند.این مطالعه مکانیسم فیزیولوژیکی را پیشنهاد می‌کند که در صورت تایید، می‌تواند به ما در درک بخشی از مکانیسم بازسازی‌کننده درمان پرولیفراتیو کمک کند.
بیوپزشکی و انفورماتیک سلامت در دانشگاه میسوری، دانشکده پزشکی کانزاس سیتی، کانزاس سیتی، ایالات متحده آمریکا
افراد انسانی: همه شرکت کنندگان در این مطالعه رضایت دادند یا ندادند.انجمن بین المللی پزشکی سلولی تاییدیه ICMS-2017-003 را صادر کرده است.پروتکل زیر برای استفاده بیشتر توسط هیئت بازبینی نهادی انجمن بین‌المللی پزشکی سلولی تأیید شده است: عنوان: محاسبه بازده داروی پلاسمای غنی از پلاکت بر اساس تعداد پلاکت پایه CBC.آزمودنی های حیوانی: همه نویسندگان تایید کردند که هیچ حیوان یا بافتی در این مطالعه دخیل نبوده است.تضاد منافع: مطابق با فرم افشای یکنواخت ICMJE، همه نویسندگان موارد زیر را اعلام می کنند: اطلاعات پرداخت/خدمات: همه نویسندگان اعلام می کنند که از هیچ سازمانی برای اثر ارسالی حمایت مالی دریافت نکرده اند.روابط مالی: همه نویسندگان اعلام می کنند که در حال حاضر یا در سه سال گذشته با هیچ سازمانی که ممکن است به اثر ارسالی علاقه مند باشد، روابط مالی نداشته اند.سایر روابط: همه نویسندگان اعلام می کنند که هیچ رابطه یا فعالیت دیگری وجود ندارد که بر اثر ارسالی تأثیر بگذارد.
هریسون تی، بولر جی، ریوز کی و همکاران.(17 مه 2022) تأثیر گلوکز بر تعداد و حجم پلاکت: پیامدهایی برای پزشکی احیا کننده.Cure 14(5): e25081.doi:10.7759/cureus.25081
© Copyright 2022 Harrison et al.این یک مقاله با دسترسی آزاد است که تحت شرایط Creative Commons Attribution License CC-BY 4.0 توزیع شده است.استفاده، توزیع و تکثیر نامحدود در هر رسانه ای مجاز است، مشروط بر اینکه نویسنده و منبع اصلی ذکر شده باشد.