Impetus viam apud coemeterium ecclesiae laesit. Magnae partes bituminis et caementi in gramine circumstanti iacebant. Prope viam, velut tessera scaccorum fracta, reliquiae turris ecclesiae centum quinquaginta annorum iacent. Paucis horis ante, in ipso culmine ecclesiae stabat, coemeterium superans. Feliciter, aedificium Victorianum ad terram cecidit, non per tectum ecclesiae. Ob causas nunc ignotas, Ecclesia Sancti Thomae Wellensis una ex paucis ecclesiis Anglicis est cum turri in angulo boreorientali.
Index eorum qui in hac necessitate vocandi sunt brevis est. Vocationi respondit Iacobus Preston, annos natus XXXVII. Preston est faber caementarius et constructor turrium, cuius opus in fere omnibus aedificiis historicis in Libro Historiae Britannicae "Coccinellae" repertis pendet: Palatio Buckinghamiae, Castello Windesoriae, Stonehenge, Longleat, Ladd Cliff Camera et Abbatia Whitby, ut pauca tantum nominem.
Ruina turris a vicino quodam, tempore tempestatis Eunice mense Februario in culmine, in video capta est. Cum Prestonem sex mensibus post conveni, officinam mihi ostendit ubi nova turris aedificabatur et me ad ecclesiam Sancti Thomae duxit. Postquam viginti milia passuum vectus sum, Preston, hirsutus et fuscus, mihi de varietate saxorum in regione occidentali narravit. Ex prospectu geologico, in imo zonae calcareae ooliticae sumus, quae per Oxoniam et Bathoniam usque ad Eboracum serpebat et tempore Iurassico formata est, cum pleraeque Cotswoldiae in maribus tropicis essent. Inspice pulchram domum Georgianam Bathoniae aut parvam casulam textoris in Glocestria, et videbis conchas antiquas et fossilia stellarum marinarum. Lapis Bathoniensis est "calx oolitica mollis" – "oolitae" significant "calculos", ad particulas sphaericas quae eum constituunt referens – "sed habemus lapidem Hamstone et lapidem Doulting et deinde lapidem contusum habes." "Aedificia historica in his regionibus plerumque ex calce molli cum elementis lapidis Bass et fortasse muris lapideis Lias constant," Preston dixit.
Calx mollis, fragilis et tono calido est, longe dissimilis a modestiore lapide Portlandiano quem in magna parte mediae Londinii utimur. Spectatores assidui fortasse huiusmodi lapides animadvertent, sed Preston oculum periti habet. Dum Wells appropinquabamus, aedificia e lapide Dortin, ex quo Sanctus Thomas constructus est, demonstravit. "Dulting est calx oolitica," inquit Preston, "sed magis aurantiaca et asperior est."
Varia mortaria in Britannia adhibita descripsit. Haec olim secundum geologiam loci variabant, deinde post bellum tempore stricte normata sunt, quod ad aedificia humectanda mortario impermeabili, humiditate incluso, duxit. Preston et collegae eius mortaria originalia diligenter observabant, ea disiungentes ut earum compositionem in simulatione determinare possent. "Si Londinium ambulas, aedificia cum minutis albis [calcis] sulcis invenies. Alio ibis et rosea, rosea arena, vel rubra erunt."
Preston subtilitates architecturae vidit quas nemo alius videbat. “Hoc diu facio,” inquit. In hoc campo laborat ab anno sedecimo, cum scholam reliquit ut eidem societati, ubi viginti annos laboraverat, se adiungeret.
Qualis sedecim annos natus scholam reliquit ut laterarius fieret? 'Nescio!' inquit. 'Paulum mirum est.' Explicavit scholam 'non mihi vere convenire. Non sum homo academicus, sed nec sum is qui in schola sedeat et studeat. Fac aliquid manibus tuis.'
Geometriam operis caementarii eiusque praecisionis exigentiam delectari sibi invenit. Postquam tirocinio apud Sally Strachey Historic Conservation egressus est (adhuc apud societatem hodie SSHC appellatam laborat), homines et animalia sculpere, necnon lapides millimetrica praecisione secare didicit. Haec disciplina opere caementario ripae appellatur. "Tolerantia est unum millimetrum in una directione, quia si adhuc nimis altus es, eum detrahere potes. Et si nimis humilis te inclinas, nihil facere potes."
Artes Prestonis ut caementarius perfecte congruunt cum altera eius arte: ascensione rupium. Adolescens, alpinismo delectabatur. Vicensimum annum agens, pro SSHC apud Castellum Farley Hungerford laborans, animadvertit turmam stragulum in summo muro alto reliquerat. Loco iterum machinarum scandendi, Preston funibus ipse scandere usus est. Cursus eius ut turris moderna iam coepit – et ex eo tempore Palatium Buckingham descendit et turres ac cuniculos immaculatos ascendit.
Dicit, cauta ratione adhibita, funibus scandere tutius esse quam machinis uti. Sed tamen res excitat. "Amo turres ecclesiarum scandere," inquit. "Dum turrim ecclesiae ascendis, massa eius quod scandis fit minor minorque, itaque cum surgis, magis magisque patefiis. Ad nihilum redit et numquam desinit homines sollicitare."
Deinde est commodum in summo. "Prospectus nulli alii similes sunt, pauci eos videre possunt. Turrim ascendere longe optimum est de opere in funiculo vel in aedificio historico. Prospectus ei dilectissimus est Cathedralis Wakefieldensis, quae turrim altissimam in mundo habet." Eboracensis.
Preston in viam rusticam se convertit et ad officinam pervenimus. Haec aedificium rusticum conversa est, tempestatibus apertum. Foris duo minareta stabant: unum vetus, griseum, e ruderibus musco colore factum, alterum novum, leve et cremeum. (Preston dicit lapidem Doulting esse; ego oculo meo claro non multum aurantiaci video, sed dicit diversa strata eiusdem lapidis diversos colores habere posse.)
Preston vetus navis componere et partes eius ad officinam navalem reddere debuit ut dimensiones substitutae determinaret. "Dies aliquot saxa glutino coniungendo consumpsimus, conantes intellegere qualis species esset," dixit dum duas turres in sole spectabamus.
Ornamentum inter turrim et transverram ponetur: lapis culminans. Forma eius floris tridimensionalis a Preston, fideliter originali fracto, intra quattuor dies creata est. Hodie in mensa officinae iacet, parata ad iter simplex ad Sanctum Thomam.
Antequam discederemus, Preston mihi ostendit clavos ferreos ulnae longitudinis, qui in turrim mediis annis 1990 inserti erant. Propositum erat turrim integram servare, sed ingeniarii non in rationem duxerunt ventum tam fortem esse quam Eunicis. Clavus crassus, tubo exhausto similis, in formam C curvatus est dum cadebat. Preston et eius nautae caedem validiorem quam invenerunt relinquere debuissent, partim propter meliores virgas ancorales ex chalybe inoxidabili. "Numquam in animo habuimus opus repetere dum vivi essemus," inquit.
In itinere ad Sanctum Thomam, praeterivimus Cathedralem Wellensem, aliud opus Prestonis et eius turmae apud SSHC. Supra celebre horologium astronomicum in transepto septentrionali, Preston et eius turma plures tabulas tabularum satis nitidas posuerunt.
Liberi Muratores de arte sua libenter queruntur. Discrepantiam inter mercedes humiles, itinera longa, conductores festinantes, et muratores otiosi et pleni temporis, qui adhuc minoritas sunt, commemorant. Quamvis vitiis muneris sui, Preston se privilegiatum existimat. In tecto cathedralis, res grotescas ad oblectationem Dei, non ad oblectationem aliorum, positas vidit. Visus eius turrim ascendentis quasi statua quadam, filium suum quinquennem Blake delectat et excitat. "Fortunati fuisse puto," inquit. "Vere volo."
Multum laboris semper erit. Mortaria post bellum erronea artifices lapidant. Aedificia vetustiora calorem satis bene tolerare possunt, sed si Officium Meteorologicum recte praedicit mutationem climatis tempestates frequentiores adducturam esse, damnum a tempestate Eunice factum hoc saeculo pluries repetetur.
Ad murum humilem, qui coemeterium Sancti Thomae finitimum erat, sedebamus. Cum manus mea in summo muri margine quiescit, lapidem fragilem, ex quo constructus est, sentio. Colla extendimus ut turrim sine capite videremus. Aliquando proximis hebdomadibus – SSHC diem exactum non divulgat ne spectatores scandentes distrahant – Preston et operarii eius novam turrim construent.
Gruibus ingentibus id facient, sperantes fore ut modi eorum hodierni per saecula durent. Ut Preston in officina meditatur, post ducentos annos, caementarii maiores suos ("stulti saeculi XXI") execrabuntur, ubicumque chalybem inoxidabilem in aedificia nostra antiqua inseruerint.