28 मे 2008 रोजी वॉशिंग्टन येथील थर्स्टन काउंटीमधील लँड यॉट हार्बर येथे एका वेअरहाऊसमध्ये एअरस्ट्रीम ट्रेलर्सची एक रांग उभी आहे.
2020 मध्ये, मी पाल्मरच्या डाउनटाउनमध्ये चालवलेला आर्ट स्टुडिओ बंद केल्यावर, मी मोबाइल आर्ट स्टुडिओ बनवण्याचे आणि चालवण्याचे स्वप्न पाहू लागलो. माझी कल्पना अशी आहे की मी मोबाइल स्टुडिओला थेट बाहेरच्या सुंदर ठिकाणी नेऊन रंगवतो, वाटेत लोकांना भेटतो. मी माझा आवडीचा ट्रेलर म्हणून Airstream निवडला आणि डिझाइन आणि वित्तपुरवठा सुरू केला.
मला जे काही कागदावर समजते पण प्रत्यक्षात नाही ते हे आहे की माझ्या या व्हिजनसाठी मला ट्रेलरचा मालक असणे आणि चालवणे आवश्यक आहे.
पिकअप नंतर काही महिन्यांनी, मी सर्व तपशील ऐकण्यास उत्सुक असलेल्या मित्रांसोबत कॅज्युअल कॉकटेल तास गप्पा मारल्या. त्यांनी मला मेक, मॉडेल, इंटीरियर डिझाइनबद्दल प्रश्न विचारले, ज्याची मी मी संशोधन केलेल्या तपशीलवार मॉडेल्सच्या आधारे मी सहज उत्तरे दिली. पण नंतर त्यांचे प्रश्न अधिक स्पष्ट होऊ लागले. जेव्हा त्यांना कळले की मी प्रत्यक्षात कधीच एअरस्ट्रीममध्ये प्रवेश केला नाही, तेव्हा त्यांनी संभाषणाकडे लक्ष वेधले नाही. माझ्या कल्पनांमध्ये ओळखले जाते.
मला जाणवले की ओहायोमध्ये माझा ट्रेलर उचलून अलास्काला परत जाण्यापूर्वी ट्रेलर कसा चालवायचा हे शिकले पाहिजे. मित्राच्या मदतीने मी ते केले.
मी तंबूत वाढलेली व्यक्ती आहे, माझ्या वडिलांनी आमच्या कुटुंबासाठी 90 च्या दशकात विकत घेतलेल्या हास्यास्पदरीत्या दोन खोल्यांच्या तंबूपासून सुरुवात केली, सेट करण्यासाठी दोन तास लागले आणि अखेरीस तीन-सीझनच्या REI तंबूत पदवी प्राप्त केली, आता चांगले दिवस दिसू लागले आहेत. आता माझ्याकडे चार सीझनचा तंबू देखील आहे! मिरचीचा आनंद घ्या!
आतापर्यंत, तेच आहे. आता, माझ्याकडे ट्रेलर आहे. मी तो ड्रॅग करतो, तो बॅकअप करतो, तो सरळ करतो, तो रिकामा करतो, तो भरतो, तो टांगतो, काढून टाकतो, हिवाळा बाहेर काढतो, इ.
मला आठवते की मी गेल्या वर्षी टोनोपाह, नेवाडा येथील डंपमध्ये एका माणसाला भेटलो होतो. त्याने ही गुंडाळलेली नळी एका ट्रेलरवर काँक्रीटच्या फरशीच्या एका छिद्रात फिक्स केली होती, ज्याला मी आता "डंपिंग" ची कंटाळवाणी प्रक्रिया मानतो. त्याचा ट्रेलर खूप मोठा आहे आणि सूर्यप्रकाशात अडथळा आणतो.
तो म्हणाला, “पैशाचा खड्डा,” तो म्हणाला, माझे पती आणि मी स्टेशनच्या पिण्याच्या पाण्याच्या नळात आम्ही डॉलरच्या दुकानातून विकत घेतलेल्या पिठलेल्या पाण्याच्या भांड्याने भरले होते—जेव्हा आम्ही व्हॅनमध्ये जीवनाचे प्रदर्शन करत होतो तेव्हा ते खरोखर काही आहे की नाही हे पाहण्यासाठी आम्हाला आनंद झाला;बिघडवणारे, आम्ही केले.” हे कधीही संपत नाही.पिनिंग, फिलिंग, सर्व देखभाल.”
तरीही, हवेच्या प्रवाहाने, मी अस्पष्टपणे विचार केला: मला खरोखर हेच हवे आहे का? मला अजूनही चाकांवर एक मोठे घर आणि स्त्रोत डंप स्टेशन आणायचे आहे का जिथे मला खडबडीत रबरी नळी जोडायची आहे आणि माझ्या रिगमधील सांडपाणी जमिनीत फ्लश करायचे आहे? मला या कल्पनेवर काम करायला कधीच जमले नाही कारण मी आधीच माझ्या संकल्पनेच्या खाली रेखांकित होतो.
ही गोष्ट आहे: होय, या ट्रेलरला खूप कामाची गरज आहे. अशा काही गोष्टी आहेत ज्या मला कोणीही सांगू शकत नाही, जसे की मला ट्रेलरशी ट्रकची अडचण अगदी अचूकपणे संरेखित करण्यासाठी उलट मार्गदर्शक असणे आवश्यक आहे. मानवांनी हेच केले पाहिजे का?!तिथे काळे आणि राखाडी पाणी देखील ओतले जात होते, जे माझ्या अंदाजाप्रमाणे घृणास्पद होते.
पण ते आश्चर्यकारकपणे आरामदायक आणि आरामदायी देखील आहे. मी मुळात घरात आणि बाहेर एकाच वेळी असतो, आणि माझी दोन आवडती ठिकाणे फक्त एका अतिशय पातळ भिंतीने विभक्त आहेत. जर मला सूर्यप्रकाश पडला किंवा पाऊस पडला, तर मी ट्रेलरमध्ये प्रवेश करू शकतो आणि खिडक्या उघडू शकतो आणि सोफाचा आनंद घेत असताना वाऱ्याचा आणि दृश्याचा आनंद घेऊ शकतो. मी सूर्यास्ताच्या घटकांपासून श्वास घेत असताना पहायला मिळेल.
तंबूंच्या विपरीत, कॅम्प ग्राउंडवर मला गोंगाट करणारे शेजारी असल्यास मी माघार घेऊ शकतो. आतल्या पंख्याने आवाज काढला. जर मुसळधार पाऊस असेल, तर मी जिथे झोपतो तिथे डबके तयार होण्याची मला काळजी नाही.
मी अजूनही आजूबाजूला पाहतो आणि अपरिहार्य ट्रेलर पार्कमध्ये त्यांच्या हुकअप्स, डंप स्टेशन्स, वाय-फाय आणि लॉन्ड्रीमध्ये सहज प्रवेश मिळाल्याने मी थक्क झालो, मी आता एक ट्रेलर माणूस आहे, फक्त एक तंबू कॅम्पर नाही. हा ओळखीचा एक मनोरंजक प्रयत्न आहे, कदाचित कारण मला असे वाटते की मी इतर कोणत्याही प्रकारे मजबूत आहे आणि प्रत्येकजण त्यांच्यापेक्षा अधिक मजबूत आहे.
पण मला हा ट्रेलर खूप आवडतो. घराबाहेर मला मिळणारे वेगवेगळे अनुभव मला आवडतात. मी खूप मोकळे आहे आणि माझ्या ओळखीचा हा नवीन भाग स्वीकारत आहे, जे माझ्या स्वप्नांचा पाठलाग करताना एक सुखद आश्चर्यचकित झाले आहे.