„Nigdy nie wątp, że mała grupa myślących, oddanych obywateli może zmienić świat. W rzeczywistości jest to jedyna taka grupa”.
Misją Cureus jest zmiana obowiązującego od dawna modelu publikacji medycznych, w którym składanie wniosków o badania naukowe jest kosztowne, skomplikowane i czasochłonne.
Osocze bogatopłytkowe/prp, regeneracja tkanek, aktywacja płytek krwi, terapia proliferacyjna glukozą, płytki krwi, terapia proliferacyjna
Cytuj ten artykuł jako: Harrison TE, Bowler J, Reeves K, et al. (17 maja 2022) Wpływ glukozy na liczbę i objętość płytek krwi: implikacje dla medycyny regeneracyjnej. Cure 14(5): e25081. doi:10.7759/cureus.25081
Osocze bogatopłytkowe (PRP) i roztwory hipertonicznej glukozy są powszechnie stosowane do wstrzykiwań w medycynie regeneracyjnej, czasami razem. Wpływ hipertonicznej glukozy na lizę i aktywację płytek krwi nie był wcześniej zgłaszany. Przetestowaliśmy wpływ podwyższonych stężeń glukozy na liczbę płytek krwi i erytrocytów, a także objętość komórek w PRP i pełnej krwi (WB). Szybka częściowa redukcja liczby płytek krwi wystąpiła w przypadku wszystkich mieszanek glukozy zmieszanych z PRP lub pełną krwią, co jest zgodne z częściową lizą. Po pierwszej minucie liczba płytek krwi pozostała stabilna, co wskazuje na szybkie przystosowanie się resztkowych płytek krwi do skrajnej hipertoniczności (>2000 mOsm). Po pierwszej minucie liczba płytek krwi pozostała stabilna, co wskazuje na szybkie przystosowanie się resztkowych płytek krwi do skrajnej hipertoniczności (>2000 mOsm). После первой MINUTы количество тромбоцитов оставалось стабильным, что указывает на быструю аккомодацию остаточных тромбоцитов до экстремального (>2000 мОсм) гипертонуса. Po pierwszej minucie liczba płytek krwi pozostała stabilna, co wskazuje na szybkie przystosowanie się pozostałych płytek krwi do skrajnej hipertoniczności (>2000 mOsm).第一分钟后，血小板计数保持稳定，表明残余血小板迅速适应极端（> 2000 mOsm）高渗状态。2000 mOsm）高渗状态。 После первой MINUTы количество тромбоцитов оставалось стабильным, что указывает на быструю адаптацию остаточных тромбоцитов к экстремальному (>2000 мОсм) гиперосмолярному состоянию. Po pierwszej minucie liczba płytek krwi pozostała stabilna, co wskazuje na szybką adaptację pozostałych płytek krwi do skrajnego (>2000 mOsm) stanu hiperosmotycznego.Stężenia glukozy wynoszące 25% i więcej skutkowały znaczącym wzrostem średniej objętości płytek krwi (MPV), co wskazuje na wczesny etap aktywacji płytek krwi. Potrzebne są dalsze badania, aby ustalić, czy dochodzi do lizy lub aktywacji płytek krwi oraz czy wstrzyknięcie hipertonicznej glukozy samodzielnie lub w połączeniu z PRP może zapewnić dodatkowe korzyści kliniczne.
W latach 50. XX wieku amerykański chirurg George Hackett odkrył, że może trwale złagodzić ból stawów i pleców u wielu pacjentów, wstrzykując roztwór proliferacyjny do ścięgien i więzadeł. Jego eksperymenty na królikach wykazały, że leczenie, które nazwał terapią proliferacyjną, powodowało powiększenie i wzmocnienie ścięgien. Badania histologiczne potwierdziły, że w trakcie tego procesu wytwarzany jest nowy kolagen [1].
W ciągu pierwszych kilku dekad wypróbowano wiele różnych rozwiązań dystrybucyjnych. W latach 90. większość praktyków uważała wysokie stężenia glukozy za najbezpieczniejszą i najskuteczniejszą metodę. Jednak mechanizm działania pozostaje niejasny.
Niewiele badań klinicznych przeprowadzono w XX wieku po pracach Hacketta. Jednak w latach 2000. nastąpiło odnowienie zainteresowania i ukończono kilka udanych badań klinicznych terapii proliferacyjnej w leczeniu bólu dolnej części pleców [2], choroby zwyrodnieniowej stawu kolanowego [3] i zapalenia nadkłykcia bocznego [4].
Regeneracja tkanek wymaga udziału komórek macierzystych. Dlatego wysokie stężenia glukozy muszą w jakiś sposób indukować migrację, replikację i różnicowanie komórek macierzystych. Stawiamy hipotezę, że płytki krwi mogą działać jako przekaźniki i że wysokie stężenia glukozy mogą powodować uwalnianie cytokin i czynników wzrostu przez płytki krwi, promując w ten sposób procesy regeneracyjne, zwłaszcza migrację komórek macierzystych do obszarów o wysokich stężeniach glukozy.
Aktywacja płytek krwi zawsze poprzedza wzrost wewnątrzkomórkowego wapnia [5]. Liu i in. w 2008 r. wykazali, że wysoki poziom glukozy zwiększa aktywność kanałów kanonicznych typu 6 receptora przejściowego potencjału (TRPC6) w błonie plazmatycznej, co prowadzi do napływu jonów wapnia do płytek krwi [6]. Inne badanie wykazało, że ekspozycja strefy brzeżnej mikrotubul na jony wapnia powoduje relaksację, ekspansję i deformację strefy brzeżnej, co z kolei powoduje zmianę kształtu z dysku na kulisty, co skutkuje średnią objętością płytek krwi (MPV) [7].
Hipoteza, którą postawiliśmy w tym badaniu, jest taka, że ​​narażenie płytek krwi na wysokie stężenia glukozy wpływa na strefę brzeżną mikrotubul i środowisko wewnątrzkomórkowe, prowadząc do wzrostu MPV.
Wszyscy uczestnicy podpisali formularz świadomej zgody po wyjaśnieniu szczegółów badania i przed otrzymaniem próbek. W tym badaniu wykorzystano tylko próbki PRP o hematokrycie większym niż 2%, aby liczba erytrocytów (erytrocytów) i średnia objętość krwinek czerwonych (MCV) mogły zostać uwzględnione w celu porównania.
Badanie przeprowadzono w czterech fazach, pierwsza faza to PRP, a pozostałe fazy to pełna krew (Tabela 1). Jak opisano wcześniej [8], wszystkie względne siły odśrodkowe (RCF, siła g) obliczono od punktu środkowego (Rmid, w cm) kolumny krwi w strzykawce wirówkowej. Wybraliśmy MPV jako marker uczulania płytek krwi, a liczbę płytek jako wskaźnik potencjalnej lizy płytek krwi, które można łatwo zmierzyć na standardowych analizatorach hematologicznych.
W pierwszej fazie 47 ochotników oddało próbki krwi — jedną probówkę z kwasem etylenodiaminotetraoctowym (EDTA) i jedną próbkę pełnej krwi PRP (z dodatkiem cytrynianu sodu (NaCl, 3%)) (Tabela 1). Natychmiast umieść kołyskę w probówce. Całkowitą morfologię krwi (CBC) wykonano na próbkach EDTA w trzech powtórzeniach, a próbki NaCl analizowano w trzech powtórzeniach pod kątem analizy CBC, a następnie przygotowano PRP różnymi metodami opisanymi powyżej [8]. Wszystkie próbki PRP przygotowano przez wirowanie przy 900–1000 g. Mieszaj każdą próbkę PRP na mieszadle wirowym przez 5–10 sekund, a następnie podziel pięć 0,5 ml alikwotów do probówek.
Aby ocenić wpływ ekspozycji płytek krwi na podwyższone stężenia glukozy, równe ilości (0,5 ml) 0%, 5%, 12,5%, 25% i 50% glukozy w wodzie zmieszano z próbkami płytek krwi, aby uzyskać 0%, 2,5%, 6,25%, 12,5% i 25% stężenia mieszaniny glukozy i wymieszano probówki na wytrząsarce do probówek przez 15 minut. TAC każdej mieszanki analizowano trzykrotnie po 15 minutach. Liczbę płytek krwi (PLT), liczbę RBC, MCV i MPV uśredniono dla każdej probówki, a średnią liczbę płytek krwi, liczbę RBC, MCV i MPV obliczono dla wszystkich próbek PRP.
Po zakończeniu pierwszej fazy zbierania danych zauważyliśmy znaczący wzrost objętości płytek krwi w płytkach PRP po dodaniu D50W. Płytki krwi PRP niekoniecznie reprezentują wszystkie płytki krwi we krwi, a medium PRP różni się od medium WB. Dlatego zdecydowaliśmy się przeprowadzić drugą fazę badania wpływu dodania D50W do krwi pełnej.
Do drugiej rundy wybraliśmy próbkę o wielkości 30 osób na podstawie wyników z pierwszej serii, jak opisano w sekcji Analiza. W tej serii 20 ochotników oddało próbki krwi (Tabela 1). Pełną krew (1,8 ml) pobrano do 3 ml strzykawki i dodano 0,2 ml 40% NaCl. Zawartość strzykawki z pełną krwią mieszano przez pięć sekund za pomocą mieszadła wirowego, a CBC analizowano trzykrotnie. Po analizie krew z dodatkiem środka przeciwzakrzepowego dodano do 2 ml 50% glukozy w 5 ml strzykawce (końcowe stężenie glukozy wynosiło około 25% (D25) i umieszczono w probówce do wytrząsania na 30 minut. Po 30 minutach D25/CBC w strzykawkach WB analizowano trzykrotnie. Uśredniono liczbę płytek krwi, liczbę RBC, MCV i MPV na strzykawkę, a średnie PLT, liczbę RBC, MCV i MPV obliczono dla każdej próbki przed i po dodaniu glukozy.
Ponieważ płytki krwi pełnej są powszechnie narażone na hipertoniczną glukozę podczas proliferacyjnej terapii glukozą z powodu mało inwazyjnego wstrzyknięcia, a łączenie PRP z hipertoniczną glukozą tuż przed wstrzyknięciem nie jest powszechne, zdecydowaliśmy się zbadać hipertoniczną glukozę w połączeniu z WB w rozdziale 1. Krok trzeci i czwarty. Na każdym etapie 20 ochotników oddało 7-8 ml ACD-A (kwas zawierający cytrynian trójsodowy (22,0 g/l), kwas cytrynowy (8,0 g/l) i glukozę (24,5 g/l), roztwór cytrynianu dekstrozy) jako antykoagulanty krwi (Tabela 1). Do określenia progowego procentu związanego ze wzrostem MPV użyto tylko mieszanin glukozy o stężeniu większym niż 12,5%. Na trzecim etapie do probówki umieszcza się 1 ml krwi. Następnie wymieszaj krew na mieszadle wirowym przez 10 sekund, dodając 1 ml 30% glukozy, 40% glukozy lub 50% glukozy do probówki, aby uzyskać końcowe stężenie glukozy wynoszące odpowiednio 15%, 20% i 25%. Próbki krwi z glukozą analizowano pod kątem CBC natychmiast po wymieszaniu i powtarzano co dwie minuty przez 30 minut.
Podczas początkowego mieszania dodanie 1:1 hipertonicznej glukozy i WB lub PRP wystawia płytki krwi na stężenia powyżej 25% przez kilka sekund. W czwartym kroku, aby ocenić wpływ hipertonicznej glukozy przy minimalnych początkowych stężeniach szczytowych i sprawdzić górną granicę wpływu glukozy, dodaliśmy tylko niewielką ilość krwi do D25W lub D50W. Umieść 1 ml D25W lub D50W w probówce i dodaj 0,2 ml WB, jednocześnie wirując próbkę przez 10 sekund. W tych przypadkach krew była wystawiana na działanie glukozy w stężeniu około 20% powyżej stężenia końcowego, a nie 50% powyżej stężenia końcowego, jak w fazie 3, co skutkowało końcowymi stężeniami glukozy wynoszącymi 20,8% i 41,6%. Mieszane próbki analizowano w tym samym odstępie czasu, co w kroku 3.
W pierwszym etapie każdej serii rozcieńczeń glukozy pobrano 30 próbek, ponieważ była to odpowiednia wielkość próby dla badania pilotażowego [9]. Pod koniec każdej fazy (w tym pierwszej fazy) oceń adekwatność wielkości próby, korzystając ze wzoru użytego do określenia wielkości próby potrzebnej do oszacowania średniej zmiennej wyniku ciągłego w jednej populacji. Wzór n = Z2 x SD2 /E2. W tym równaniu Z jest wynikiem Z, SD jest odchyleniem standardowym, a E jest pożądanym błędem [10]. Nasza alfa wynosi 0,05, co odpowiada wartości Z wynoszącej 1,96, a spodziewamy się błędu wynoszącego 5 (w procentach). Dlatego rozwiązujemy dla n = (1,962 x SD2)/52. Wyniki pokazały, że wielkość próby wymagana dla każdego etapu była mniejsza niż rzeczywista liczba zebranych próbek.
W okresach 1, 3 i 4, w których stosowano więcej niż jedno stężenie glukozy, analizowano wpływ różnych stężeń glukozy, porównując ułamkową zmianę między czasem 0 a każdym kolejnym czasem (faza 1 po 15 minutach, okres 3 po 15 minutach) i cztery po 15 sekundach, a następnie co dwie minuty). Szybkości zmian dla każdego okresu porównano, stosując test U Manna-Whitneya, ponieważ dane nie podlegały rozkładowi normalnemu określonemu przez test normalności Shapiro-Wilka. Ponieważ w pierwszym, trzecim i czwartym kroku przeprowadzono analizę 1 do 1 kilku grup (pięciu) (w sumie pięć), wykonano poprawkę Bonferroniego, aby dostosować pożądaną wartość alfa do ≤0,01, ale nie ≤0,05.
Zmniejszenie liczby płytek krwi przy wszystkich stężeniach hipertonicznej dekstrozy i zwiększenie MPV w płytkach PRP przy stężeniu dekstrozy >12,5%: liczba płytek krwi PRP wzrosła od jednego do pięciu razy w porównaniu ze stężeniem wyjściowym pełnej krwi, różniąc się w zależności od metody (nie pokazano). Zmniejszenie liczby płytek krwi przy wszystkich stężeniach hipertonicznej dekstrozy i zwiększenie MPV w płytkach PRP przy stężeniu dekstrozy >12,5%: liczba płytek krwi PRP wzrosła od jednego do pięciu razy w porównaniu ze stężeniem wyjściowym pełnej krwi, różniąc się w zależności od metody (nie pokazano). Уменьшение количества тромбоцитов при всех концентрациях гипертонической декстрозы i увеличение MPV в тромбоцитах PRP при концентрации декстрозы > 12,5%: количество тромбоцитов PRP увеличилось в 1-5 раз сравнению с исходной цельной кровью, в зависимости от метода (не показано). Zmniejszona liczba płytek krwi przy wszystkich stężeniach hipertonicznej dekstrozy i zwiększona MPV w płytkach PRP przy stężeniu dekstrozy >12,5%: liczba płytek krwi PRP wzrosła 1-5 razy w porównaniu do pełnej krwi wyjściowej, w zależności od metody (nie pokazano). ).在> 12,5% 的葡萄糖浓度下,所有浓度的高渗葡萄糖降低血小板计数,PRP 血小板中MPV增加:与基线全血相比,PRP 血小板计数从浓度的1 倍上升到5 倍，因方法而异(未描述）。 Przy stężeniu glukozy >12,5% wysokie stężenie glukozy powoduje zmniejszenie liczby krwinek, zwiększa się MPV krwi PRP: w porównaniu do 与基线全血, liczba krwinek PRP zwiększa się od 1 do 5 razy w stosunku do stężenia (nie opisano). При концентрациях глюкозы >12,5% все концентрации гипертонической глюкозы снижали количество тромбоцитов, а MPV повышали в тромбоцитах PRP: количество тромбоцитов PRP увеличивалось od 1 do 5-кратных концентраций по сравнению с исходными концентрациями цельной крови, в зависимости от метода (не описано). Przy stężeniach glukozy >12,5% wszystkie nadciśnieniowe stężenia glukozy zmniejszały liczbę płytek krwi i zwiększały MPV w płytkach PRP: liczba płytek krwi PRP zwiększała się od 1 do 5 razy w porównaniu do wyjściowych stężeń w pełnej krwi, w zależności od metody (jak opisano).Rysunek 1 pokazuje, że liczba płytek krwi zmniejszyła się o prawie 75% po rozcieńczeniu w wodzie i o 20-30% po 15 minutach rozcieńczania różnymi stężeniami glukozy w porównaniu do wyjściowego PRP i rozcieńczenia 1:1 dostosowanego do objętości (1- k1 z korektą objętości). k -1 hodowla).1 hodowla).
Liczbę komórek w każdym rozcieńczeniu wyraża się jako ułamek pierwotnej liczby komórek przed rozcieńczeniem.
MPV minimalnie zmniejszyło się podczas produkcji PRP, bez dalszej zmiany stężeń rozcieńczenia do 12,5% w wodzie lub glukozie (w tym w 25% mieszankach PRP z glukozą) i wzrosło o ponad 20% po rozcieńczeniu w 50% roztworze glukozy (ryc. 2). Natomiast erytrocyty nie wykazały znaczącej zmiany objętości przy żadnym rozcieńczeniu innym niż H2O.
Średnia objętość komórek w każdym rozcieńczeniu jest wyrażona jako procent pierwotnej objętości przed rozcieńczeniem.
Podobne, ale mniej wyraźne zmniejszenie liczby płytek krwi i wzrost CVR obserwowano u BC wystawionych na działanie 50% glukozy (w celu przygotowania preparatu z 25% glukozy). Tabela 2 porównuje liczbę komórek i objętość komórek w pełnej krwi rozcieńczonej w 50% dekstrozie z danymi fazy 1 PRP rozcieńczonymi w 50% dekstrozie. Zmiany w liczbie RBC i RBC MCV nie były oczywiste i nie były przedmiotem naszej uwagi.
SD = odchylenie standardowe, MD = średnia różnica między grupami, SE = odchylenie standardowe średniej różnicy, RBC = erytrocyty, PLT = płytki krwi, PRP = osocze bogatopłytkowe, WB = pełna krew
Po dodaniu D50W do WB, procentowa utrata płytek krwi skorygowana o rozcieńczenie wyniosła 7,7% (310±73 w por. z 286±96) w porównaniu do 17,8% dla rozcieńczenia PRP w D50W (664±348 w por. z 544±277). MPV WB wzrosło o 16,8% (z 10,1 ± 0,5 do 11,8 ± 0,6), podczas gdy MPV PRP wzrosło o 26% (9,2 ± 0,8 w por. z 11,6 ± 0,7). Chociaż średnie różnice zarówno w redukcji liczby płytek krwi, jak i wzroście MPV były istotnie większe w przypadku PRP, zmiany w redukcji liczby płytek krwi w WB były niemal istotne (310 ± 73 do 286 ± 96 (-7,7%); p = 0,06), a wzrost MPV był istotny (10,1 ± 0,5 do 11,8 ± 0,6 (+16,8) p < 0,001). Chociaż średnie różnice zarówno w redukcji liczby płytek krwi, jak i wzroście MPV były istotnie większe w przypadku PRP, zmiany w redukcji liczby płytek krwi w WB były niemal istotne (310 ± 73 do 286 ± 96 (-7,7%); p = 0,06), a wzrost MPV był istotny (10,1 ± 0,5 do 11,8 ± 0,6 (+16,8) p < 0,001).Chociaż średnie różnice zarówno w redukcji liczby płytek krwi, jak i wzroście CVR były istotnie większe w przypadku PRP, zmiany w spadku liczby płytek krwi w obrębie WB były niemal istotne (310 ± 73 do 286 ± 96 (-7,7%); p = 0,06).увеличение MPV было значительным (от 10,1 ± 0,5 do 11,8 ± 0,6 (+16,8) p < 0,001). wzrost MPV był istotny statystycznie (od 10,1 ± 0,5 do 11,8 ± 0,6 (+16,8) p < 0,001).尽管PRP 在血小板计数减少和MPV 增加方面的平均差异显着更大,但WB内血小板计数减少的变化几乎是显着的 (310 ± 73 x 286 ± 96 (-7,7%); p = 0,06) MPV的增加是显着的 (10,1 ± 0,5 到11,8 ± 0,6 (+16,8) p < 0,001).尽管 PRP 在 血小板 计数 和 和 增加 方面 的 平均 差异 显着 大 ， 但 但 内血小板 计数减少 的 几乎 是 显着 的 （（（310 ± 73 至 286 ± 96 (-7,7%) ； p = 0,06）和MPV 的增加是显着的（10,1 ± 0,5 到11,8 ± 0,6 (+16,8) p < 0,001）。Zmiana w redukcji liczby płytek krwi w obrębie WB była niemal istotna statystycznie (z 310 ± 73 do 286 ± 96 (-7,7%); p = 0,06), chociaż w przypadku PRP zaobserwowano istotnie większe średnie różnice w spadku liczby płytek krwi i wzroście MPV, a wzrost MPV był istotny statystycznie.(от 10,1 ± 0,5 do 11,8 ± 0,6 (+16,8) р < 0,001). (od 10,1 ± 0,5 do 11,8 ± 0,6 (+16,8) p < 0,001).
Aby zobaczyć znaczącą zmianę MPV, wymagane było końcowe stężenie glukozy wynoszące 20%, ale zmiana MPV była bardziej wyraźna przy końcowym stężeniu 25%. Utrata płytek krwi ustabilizowała się po początkowym spadku. Zauważyliśmy początkowy gwałtowny spadek CVR, jednak CVR został szybko przywrócony przy końcowym stężeniu glukozy wynoszącym 25%, co było znacznie wyższe niż poziomy CVR obserwowane przy końcowych stężeniach glukozy wynoszących 20% i 15% (ryc. 3 i po lewej stronie tabeli 3; zacienione pola). wskazują wartości p ≤ alfa z poprawką Bonferroniego wynoszącą 0,01). Nastąpił również początkowy gwałtowny spadek liczby PLT, obserwowany w początkowej fazie 0–15 s, a następnie pozostał stabilny (od 15 s do 30 min; po lewej stronie tabeli 4).
Dodanie różnych stężeń glukozy do pełnej krwi spowodowało początkowo szybki spadek MPV, po którym nastąpił zależny od stężenia odzysk wynoszący ponad 20%. Legenda pokazuje stężenie glukozy po rozcieńczeniu. D15, D20 i D25 przeprowadzono w rozcieńczeniu 1:1. D21 i D41 przeprowadzono w rozcieńczeniu 1:5.
Tabela 4 przedstawia zmianę liczby płytek krwi po rozcieńczeniu w hipertonicznej glukozie. Zaobserwowaliśmy zależność dawkozależną między natychmiastowym spadkiem liczby PLT przy rozcieńczeniu 1:1 i przy rozcieńczeniu 1:5. Porównując rozcieńczenia 1:1 jako pojedynczą grupę z rozcieńczeniami 1:5, grupa 1:1 miała natychmiastowy spadek liczby płytek krwi mniejszy niż grupa 1:5 66±48 000 (23%) w porównaniu z 99±69 000 (37%). , p = 0,014) w grupie 1:5. Po początkowym spadku w pierwszym punkcie pomiaru liczba płytek krwi jako procent glukozy ustabilizowała się (ryc. 4).
Gdy do glukozy dodaje się pełną krew w stosunku 1:1, liczba płytek krwi zmniejsza się o około 25%. Jednakże, gdy do krwi dodano pełną krew w stosunku 1:5, redukcja była znacznie większa – około 50%.
41% glukozy zwiększało MPV szybciej i bardziej dramatycznie niż 25% lub 21%. Wyniki MPV przedstawiono na rysunku 3. Przy wszystkich innych rozcieńczeniach nie zaobserwowano natychmiastowego początkowego spadku MPV po dodaniu 50% glukozy. Przy użyciu 25% glukozy (stężenie glukozy 20,8% przy końcowym rozcieńczeniu) zmiana MPV była porównywalna ze zmianą w 20% glukozy przy rozcieńczeniu 1:1 (rys. 3). Chociaż zmiany MPV były początkowo większe przy stężeniu mieszanym 41% niż przy stężeniu 25%, różnica w MPV między 41% a 25% po 16 minutach nie była już istotna (tabela 3, po prawej). Interesujące jest również to, że 25% glukozy zwiększało MPV skuteczniej niż 20,8%.
Badanie in vitro częściowo potwierdziło naszą hipotezę. Wykazano możliwość częściowej lizy płytek krwi przez domieszkę dekstrozy, szybkie przystosowanie się płytek krwi do skrajnej hipertoniczności oraz znaczny wzrost MPV w odpowiedzi na stężenia hipertonicznej dekstrozy > 25%. Wykazano możliwość częściowej lizy płytek krwi przez domieszkę dekstrozy, szybkie przystosowanie się płytek krwi do skrajnej hipertoniczności oraz znaczny wzrost MPV w odpowiedzi na stężenia hipertonicznej dekstrozy > 25%. Он показал потенциальный частичный лизис тромбоцитов примесью декстрозы, быструю аккомодацию тромбоцитов до экстремального гипертонуса i значительное повышение MPV w ответ на гипертоническую концентрацию декстрозы > 25%. Wykazano możliwość częściowej lizy płytek krwi pod wpływem dekstrozy, szybką akomodację płytek krwi aż do skrajnej hipertoniczności oraz znaczący wzrost MPV w odpowiedzi na hipertoniczne poziomy dekstrozy >25%.它显示出通过葡萄糖混合物潜在的部分血小板溶解，血小板快速适应极端高渗，以及响应> 25% 浓度的高渗葡萄糖时MPV 显着上升。它 显示 出 通过 葡萄糖 潜在 的 部分 血小板 溶解 血小板 快速 适应 极端 高渗 , 以及响应> 25% 浓度 高渗 葡萄糖 时 时 mpv 显着。。。。。 Он показывает потенциальный частичный лизис тромбоцитов смесями с глюкозой, быструю adaptacja тромбоцитов к экстремальному гипертонусу i значительное увеличение MPV w ответ на концентрацию гипертонической глюкозы > 25%. Wykazuje potencjalną częściową lizę płytek krwi przez mieszanki glukozy, szybką adaptację płytek krwi do skrajnej hipertoniczności i znaczący wzrost MPV w odpowiedzi na hipertoniczny poziom glukozy >25%.Początkowy wzrost był maksymalny przy 41,6% ekspozycji na glukozę, lecz wzrost MPV zbliżył się do 25% ekspozycji na glukozę około 20 minut po ekspozycji.
Stężenie płytek krwi jest zależne od glukozy. Zauważyliśmy, że ilość PLT zmniejszyła się przy wszystkich rozcieńczeniach glukozy. Gwałtowny spadek liczby płytek krwi w rozcieńczeniach H2O (0%) serii PRP może być związany z lizą osmotyczną. Alternatywnie, może to być artefakt spowodowany zlepianiem się płytek krwi, ale jest to w kontraście do braku zmiany MPV przy tym rozcieńczeniu. To odkrycie oznacza, że ​​niektóre płytki krwi są bardzo wrażliwe na hipoosmolarność.
We wszystkich rozcieńczeniach glukozy 1:1 ilość PLT zmniejszyła się o 20-30%, nawet w przypadku D5W (hipotoniczne przy 252 mOsm), co może wskazywać na specyficzny nieosmotyczny efekt glukozy, ponieważ zarówno PLT, jak i MPV pozostały niezmienione przy trzykrotnym wzroście stężenia glukozy. od D5W do D25W. W rzeczywistości stężenia PLT miały tendencję do nieznacznego wzrostu wraz ze wzrostem osmolarności.
Spadek PLT między rozcieńczeniami 1:1 i 1:5 oznacza, że ​​efekt rozpuszczania zależy od początkowego i końcowego stężenia glukozy. Gdyby zależał tylko od początkowego stężenia, można by się spodziewać różnicy w redukcji PLT między stężeniami 1:1. Ale tak nie jest. Jeśli efekt lizy zależy tylko od końcowego stężenia glukozy, nie spodziewamy się dużej różnicy między rozcieńczeniem 20% 1:1 a rozcieńczeniem 20,8% 1:5. A jednak to zrobiliśmy.
Jeśli utrata płytek krwi nastąpi w wyniku lizy płytek krwi, powstaje częściowy lizat, po czym cytokiny i czynniki wzrostu są uwalniane do środowiska pozakomórkowego. Kilka badań wykazało, że lizat płytek krwi jest niemal tak samo skuteczny jak PRP jako roztwór proliferacyjny [11]. Wykazano, że samo PRP jest skutecznym roztworem w leczeniu proliferacji [12-14].
Nieaktywne płytki krwi krążą w formie dysku wzmocnionego kilkoma wewnętrznymi strukturami. Podczas aktywacji przyjmują bardziej kulisty lub amebowy kształt, co powoduje wzrost objętości. Wzrost objętości wymaga zwiększenia powierzchni, co jest wynikiem ekstruzji otwartego układu kanalikowego (OCS) i dodania egzocytarnych granulek do błony. Pozostaje do ustalenia, czy wzrost MPV wywołany hipertoniczną glukozą obejmuje jeden czy oba te mechanizmy, ale jeśli ten drugi, to wzrost MPV wskazywałby na degranulację.
Badanie wykazało, że ekspozycja na wysokie stężenia glukozy na PRP lub płytki krwi pełnej skutkowała wzrostem MPV w ciągu 15 minut przy stężeniu glukozy wynoszącym odpowiednio 25% i 41,6%.
Wzrost MPV płytek krwi może być spowodowany rozszerzeniem otaczających splotów mikrotubul w odpowiedzi na napływ wapnia. Liu i in. Wykazano, że glukoza pośredniczy w napływie wapnia przez kanał TRPC6 płytek krwi [6]. Nasza hipoteza jest taka, że ​​glukoza indukuje relaksację splotów mikrotubul, co prowadzi do wzrostu MPV i uwrażliwienia płytek krwi i/lub ich aktywacji. Jednak sądząc po naszych wynikach, jest to tylko część historii. W naszych testach żadne stężenie poniżej D25W nie spowodowało wzrostu MPV. Biorąc pod uwagę, że nie testowaliśmy ekspozycji na stężenia glukozy między 12,5% a 25%, nasze wyniki fazy 1 sugerują, że może istnieć próg w tym zakresie stężeń glukozy, który prowadzi do wzrostu MPV. Dalsze testy w etapach 3 i 4 wykazały, że 20-25% glukozy wydaje się być progiem dla tego, ale nadal nie jest jasne, dlaczego.
Zaobserwowaliśmy również ~9% spadek MPV po wirowaniu. Nie jest jasne, czy ten spadek MPV jest spowodowany większymi i gęstszymi płytkami krwi uwięzionymi w warstwie RBC wirówki. Ta obserwacja może być ważna dla klinicystów, ponieważ może sugerować, że płytki krwi PRP są mniejszym i mniej gęstym podzbiorem płytek krwi WB.
W poprzednim badaniu wykazaliśmy, że przygotowanie PRP metodami manualnymi jest niedrogie [8]. Jeśli glukoza uwrażliwia płytki krwi lub PRP, czyniąc je bardziej podatnymi na aktywację, lub jeśli PRP jest wytwarzane z częściowymi właściwościami lizatu, może to zwiększyć regenerację i zmniejszyć potrzebę terapii. Dlatego połączenie PRP i wysoce skoncentrowanej glukozy może być bardziej opłacalne niż samo PRP lub glukoza.
Nasze badanie ma kilka niedociągnięć. Po pierwsze, wykorzystujemy PRP uzyskane kilkoma różnymi metodami. Może to prowadzić do sprzecznych wyników. Po drugie, nie byliśmy w stanie przeprowadzić analizy biochemicznej żadnej z naszych próbek, aby dokładniej określić, czy nastąpiła aktywacja płytek krwi. Chcielibyśmy zmierzyć P-selectynę, czynnik płytkowy 4, agregaty płytek monocytowych lub inne markery aktywacji płytek krwi, aby lepiej zrozumieć stopień lub obecność degranulacji granulek alfa, ale wykracza to poza zakres tego badania. Po trzecie, nie byliśmy w stanie potwierdzić za pomocą mikroskopii elektronowej lub innych metod, że wzrost MPV w płytkach krwi narażonych na glukozę był spowodowany wpływem na splątki mikrotubul.
Mieszaniny WB lub PRP z 25% glukozą zwiększyły MPV, sygnalizując początek aktywacji płytek krwi, chociaż badanie to nie wykazało postępu agregacji lub degranulacji. Mieszanina hipertonicznej glukozy spowodowała utratę płytek krwi, co prawdopodobnie stanowi efekt lityczny. Częściowa aktywacja lub liza płytek krwi może powodować regenerację tkanek po wstrzyknięciu płytek krwi. Nie jest jasne, do jakich konsekwencji klinicznych mogą prowadzić te zmiany. Dalsze badania wykazały dokładniejsze pomiary aktywacji lub lizy i oceniły różne efekty kliniczne mieszanek hipertonicznej glukozy z WB lub PRP.
Terapia proliferacyjna glukozy jest prostą i niedrogą terapią regeneracyjną, która szybko się rozwija i wspiera badania kliniczne. To badanie sugeruje mechanizm fizjologiczny, który, jeśli zostanie potwierdzony, może pomóc nam zrozumieć część mechanizmu regeneracyjnego terapii proliferacyjnej.
Informatyka biomedyczna i zdrowotna na Wydziale Medycznym Uniwersytetu Missouri w Kansas City, Kansas City, USA
Osoby badane: Wszyscy uczestnicy tego badania wyrazili zgodę lub jej nie wyrazili. Międzynarodowe Towarzystwo Medycyny Komórkowej wydało zatwierdzenie ICMS-2017-003. Poniższy protokół został zatwierdzony do dalszego stosowania przez Institutional Review Board Międzynarodowego Towarzystwa Medycyny Komórkowej: Tytuł: Obliczanie wydajności leku w osoczu bogatopłytkowym na podstawie wyjściowej liczby płytek krwi. Osoby badane na zwierzętach: Wszyscy autorzy potwierdzili, że w tym badaniu nie brały udziału żadne zwierzęta ani tkanki. Konflikty interesów: Zgodnie z Jednolitym Formularzem Ujawnienia ICMJE wszyscy autorzy oświadczają, co następuje: Informacje o płatnościach/usługach: Wszyscy autorzy oświadczają, że nie otrzymali wsparcia finansowego od żadnej organizacji na złożoną pracę. Relacje finansowe: Wszyscy autorzy oświadczają, że obecnie lub w ciągu ostatnich trzech lat nie mają relacji finansowych z żadną organizacją, która może być zainteresowana złożoną pracą. Inne relacje: Wszyscy autorzy oświadczają, że nie ma żadnych innych relacji ani działań, które mogłyby mieć wpływ na złożoną pracę.
Harrison TE, Bowler J, Reeves K i in. (17 maja 2022 r.) Wpływ glukozy na liczbę i objętość płytek krwi: implikacje dla medycyny regeneracyjnej. Cure 14(5): e25081. doi:10.7759/cureus.25081
© Copyright 2022 Harrison et al. To jest artykuł w otwartym dostępie rozpowszechniany na warunkach licencji Creative Commons Attribution License CC-BY 4.0. Nieograniczone wykorzystanie, rozpowszechnianie i reprodukcja w dowolnym medium są dozwolone, pod warunkiem wskazania oryginalnego autora i źródła.