Uderzenie uszkodziło drogę przy cmentarzu kościelnym.Na otaczającej trawie leżały duże kawałki asfaltu i zaprawy.Nieopodal drogi, jak złamana figura szachowa, leżą pozostałości 150-letniej iglicy kościoła.Kilka godzin temu stał na samym szczycie kościoła, górując nad cmentarzem.Na szczęście wiktoriański budynek runął na ziemię, a nie przez dach kościoła.Z nieznanych obecnie powodów kościół św. Tomasza w Wells jest jednym z nielicznych angielskich kościołów z wieżą w północno-wschodnim narożniku.
Lista osób, które należy wezwać w tej sytuacji, jest krótka.Wezwanie odebrał 37-letni James Preston.Preston jest murarzem i budowniczym wież, którego prace wiszą na prawie każdym zabytkowym budynku, który znajduje się w Biedronkowej Księdze Historii Wielkiej Brytanii: Pałac Buckingham, Zamek Windsor, Stonehenge, Longleat, Ladd Cliff Camera i Whitby Abbey, by wymienić tylko kilka.
Zawalenie się iglicy zostało zarejestrowane na wideo przez sąsiada podczas szczytu burzy Eunice w lutym.Kiedy sześć miesięcy później spotkałem Prestona, pokazał mi warsztat, w którym budowano nową iglicę, i zabrał mnie do kościoła św. Tomasza.Po przejechaniu 20 mil Preston, szczeciniasty i opalony, opowiedział mi o różnorodności skał w West Country.Z geologicznego punktu widzenia znajdujemy się na dnie oolitycznego pasa wapiennego, który wije się przez Oksford i Bath aż do Yorku i powstał w okresie jurajskim, kiedy większość Cotswolds znajdowała się w morzach tropikalnych.Spójrz na piękną georgiańską kamienicę w Bath lub mały domek tkacki w Gloucestershire, a zobaczysz starożytne muszle i skamieliny rozgwiazdy.Kamień do kąpieli to „miękki wapień oolityczny” – „oolity” oznaczają „kamyki”, odnosząc się do kulistych cząstek, które go tworzą – „ale mamy kamień Hamstone i kamień Doulting, a potem dostajesz kruszony kamień”.Historyczne budynki na tych obszarach są zwykle wykonane z miękkiego wapienia z elementami kamienia basowego i prawdopodobnie ścianami z gruzu Lias” – powiedział Preston.
Wapień jest miękki, kruchy i ciepły w tonie, co jest dalekie od skromniejszego kamienia portlandzkiego, którego używamy w dużej części centralnego Londynu.Zwykli widzowie mogą zauważyć tego typu kamienie, ale Preston ma oko konesera.Gdy zbliżaliśmy się do Wells, wskazał na budynki z kamienia Dortin, z których zbudowano St. Thomas.„Dulting to wapień oolityczny”, powiedział Preston, „ale jest bardziej pomarańczowy i bardziej szorstki”.
Opisał różne zaprawy stosowane w Wielkiej Brytanii.Różniły się one w zależności od lokalnej geologii, a następnie w okresie powojennym zostały sztywnie ujednolicone, co doprowadziło do zawilgocenia budynków zaprawą nieprzepuszczalną, wodoszczelną.Preston i jego współpracownicy uważnie obserwowali oryginalne moździerze, demontując je, aby móc określić ich skład podczas procesu symulacji.„Jeśli spacerujesz po Londynie, znajdziesz budynki z małymi białymi [limonkowymi] szwami.Pójdziesz gdzie indziej i będą różowe, różowo-piaskowe lub czerwone.
Preston dostrzegł architektoniczne subtelności, których nikt inny nie widział.– Robię to od dawna – powiedział.Pracuje w tej branży od 16 roku życia, kiedy to porzucił szkołę, aby dołączyć do tej samej firmy, w której pracował przez 20 lat.
Co za 16-latek rzucił szkołę, żeby zostać murarzem?'Nie mam pojęcia!' On mówi.„To trochę dziwne.Wyjaśnił, że szkoła „tak naprawdę nie jest dla mnie.Nie jestem osobą akademicką, ale nie jestem też osobą, która siedzi i uczy się w klasie.zrób coś z rękami.
Zauważył, że podoba mu się geometria muru i jego precyzja.Po ukończeniu college'u jako praktykant w Sally Strachey Historic Conservation (nadal pracuje w firmie znanej dziś jako SSHC), nauczył się rzeźbić ludzi i zwierzęta, a także ciąć kamień z milimetrową precyzją.Ta dyscyplina jest znana jako masoneria bankowa.„Tolerancja wynosi jeden milimetr w jednym kierunku, ponieważ jeśli nadal jesteś za wysoki, możesz go zdjąć.A jeśli upadniesz za nisko, nie możesz nic zrobić.
Umiejętności Prestona jako kamieniarza idealnie pasują do jego innej umiejętności: wspinaczki skałkowej.Jako nastolatek lubił wspinaczkę górską.Mając 20 lat, pracując dla SSHC w zamku Farley Hungerford, zdał sobie sprawę, że załoga zostawiła koc na szczycie wysokiego muru.Zamiast ponownie wspinać się na rusztowanie, Preston użył lin, aby się wspiąć.Jego kariera nowoczesnej wieży już się rozpoczęła – od tego czasu schodzi z Pałacu Buckingham i wspina się na nieskazitelne wieże i iglice.
Mówi, że przy ostrożnym podejściu wspinaczka po linie jest bezpieczniejsza niż rusztowanie.Ale to wciąż ekscytujące.„Uwielbiam wspinać się na wieże kościołów” — powiedział.„Gdy wspinasz się na wieżę kościoła, masa tego, na co się wspinasz, staje się coraz mniejsza, więc kiedy wstajesz, stajesz się coraz bardziej odsłonięty.Sprowadza się do zera i nigdy nie przestaje martwić ludzi”..
Następnie jest bonus na górze.„Widoki są jak nic innego, mało kto je widzi.Wspinaczka na iglicę to zdecydowanie najlepsza rzecz w pracy na kolejce linowej lub w zabytkowym budynku.Jego ulubionym widokiem jest katedra w Wakefield, która ma najwyższą iglicę na świecie”.Yorkshire.
Preston skręcił w wiejską drogę i dotarliśmy do warsztatu.Jest to przebudowany budynek gospodarczy, otwarty na warunki atmosferyczne.Na zewnątrz stały dwa minarety: stary, szary z gruzu barwy mchu i nowy, gładki i kremowy.(Preston mówi, że to kamień Doulting; moim czystym okiem nie widzę dużo pomarańczy, ale on mówi, że różne warstwy tego samego kamienia mogą mieć różne kolory.)
Preston musiał złożyć starą i zwrócić jej komponenty do stoczni, aby określić wymiary do wymiany.„Spędziliśmy kilka dni, sklejając ze sobą kilka skał, próbując dowiedzieć się, jak to miało wyglądać” – powiedział, gdy oglądaliśmy dwie iglice w słońcu.
Pomiędzy iglicą a wiatrowskazem zostanie umieszczony ozdobny detal: zwieńczenie.Jego trójwymiarowy kształt kwiatu został stworzony przez Prestona, wiernego łamanemu oryginałowi, w ciągu czterech dni.Dziś stoi na stole warsztatowym, gotowy do podróży w jedną stronę do St. Thomas.
Zanim wyruszyliśmy, Preston pokazał mi długie na jard stalowe śruby, które w połowie lat dziewięćdziesiątych zostały wbite w iglicę.Celem było utrzymanie iglicy w stanie nienaruszonym, ale inżynierowie nie wzięli pod uwagę, że wiatr był tak silny jak u Eunice.Śruba grubości rury wydechowej wygięła się w kształcie litery C podczas upadku.Preston i jego załoga musieliby zostawić mocniejszy kabestan niż znaleźli, częściowo dzięki lepszym prętom cumowniczym ze stali nierdzewnej.„Nigdy nie zamierzaliśmy powtarzać pracy za życia” – powiedział.
Po drodze do St. Thomas minęliśmy katedrę w Wells, kolejny projekt Prestona i jego zespołu w SSHC.Nad słynnym zegarem astronomicznym w północnym transepcie Preston i jego zespół zainstalowali kilka względnie czystych tabliczek.
Masoni uwielbiają narzekać na swój handel.Przywołują kontrast między niskimi zarobkami, dalekimi podróżami, pospiesznymi kontrahentami i niespiesznymi masonami na pełny etat, którzy wciąż stanowią mniejszość.Pomimo niedociągnięć swojej pracy Preston uważa się za uprzywilejowanego.Na dachu katedry widział groteskowe rzeczy ustawione ku uciesze Boga, a nie innych ludzi.Widok, jak wspina się na iglicę niczym figurka, zachwyca i podnieca jego pięcioletniego syna Blake'a.- Myślę, że mieliśmy szczęście - powiedział."Naprawdę chcę."
Zawsze będzie dużo pracy.Błędne powojenne moździerze zajmują murarzy.Starsze budynki dobrze radzą sobie z upałem, ale jeśli Biuro Meteorologii prawidłowo przewiduje, że zmiany klimatyczne doprowadzą do częstszych burz, szkody spowodowane przez burzę Eunice powtórzą się kilka razy w tym stuleciu.
Siedzieliśmy przy murku graniczącym z cmentarzem św. Tomasza.Kiedy moja dłoń spoczywa na górnej krawędzi ściany, czuję kruszący się kamień, z którego jest zrobiona.Wyciągaliśmy szyje, żeby zobaczyć bezgłową iglicę.Gdzieś w nadchodzących tygodniach – SSHC nie podaje dokładnej daty, aby widzowie nie rozpraszali wspinaczy – Preston i jego pracownicy zainstalują nową iglicę.
Zrobią to za pomocą potężnych dźwigów i mają nadzieję, że ich nowoczesne metody przetrwają wieki.Jak Preston rozmyśla w warsztacie, za 200 lat masoni będą przeklinać swoich przodków („idiotów XXI wieku”), gdziekolwiek wstawią stal nierdzewną do naszych starożytnych budynków.